Τοξικές Μάνες – Κακοποιημένα παιδιά

Ο Μίτος της Αριάδνης (Μέρος B)

Ποιοι είναι όμως οι λόγοι της τοξικής μάνας, οι δικοί της λόγοι, οι οποίοι δεν αφορούν τα παιδιά της και μισεί τον πατέρα τους και πρώην σύζυγό της τόσο πολύ και σε βαθμό τέτοιο, ώστε να πασχίζει να τα ποτίσει κι αυτά με το ίδιο μίσος, για να τα δει και αυτά να μισούν τον πατέρα τους?Και πώς σε όλη αυτήν την απάνθρωπη και κακοποιητική της προσπάθειά έχει συμμέτοχο και συνένοχο και την αμέριστη συμπαράσταση και στήριξη από το πατρικό οικογενειακό της περιβάλλον?

Ξετυλίγοντας το Μίτο…

Ένα οικογενειακό περιβάλλον που κομπάζει για την ποιότητα των σχέσεων του, που καμαρώνει ότι είναι «μια πολύ δεμένη οικογένεια»… Μια εσωστρεφής- κλειστή  οικογένεια αρρωστημένων συναισθηματικών σχέσεων, όπου συνήθως πρωταγωνίστρια είναι η ανικανοποίητη σύζυγος, η οποία λόγω ανεπάρκειας του  συζύγου να καλύψει τις συντροφικές-συναισθηματικές της ανάγκες, προσκολλάται στα παιδιά της. Προσκολλάται  και τα παιδιά προσκολλιούνται μαζί της, τα οποία τα συμπεριφέρεται και τα μετατρέπει ουσιαστικά σε «ερωτικούς» συναισθηματικούς συντρόφους.

Στην Ελλάδα, από παλιότερα λόγω του παραδοσιακού  πατριαρχικού μοντέλου της οικογένειας, ο άντρας το αρσενικό είχε το ”ηθικό” δικαίωμα να παραμελεί την σύζυγό του, ξενυχτώντας σε «κραιπάλες» αλκοόλ, χαρτιών και ερωμένων, ενώ  η γυναίκα είχε την υποχρέωση να είναι η σωστή σύζυγος, στο σπίτι η σωστή μάνα, δούλα, κυρά και νοικοκυρά. Ειδικά δε, μεταπολιτευτικά την δεκαετία του 80 με την κυκλοφορία μεγάλου όγκου χρήματος από δάνεια και επιδοτήσεις, ο ακαλλιέργητος Έλληνας και σύζυγος εκτροχιάστηκε τελείως, ικανοποιώντας όλους τους κομπλεξισμούς και τα κατώτερα απωθημένα του.

Η Ελληνίδα μάνα-γυναίκα τότε, ούτε να χωρίσει τολμούσε η έρημη λόγω του κοινωνικού στιγματισμού που της επιφυλασσόταν και ούτε δυνατότητες επιβίωσης  είχε, άπορη και επαγγελματικά ανύπαρκτη. Οπότε, έσφιγγε την ψυχή και τα δόντια και γαντζωνόταν από τη μόνη της ελπίδα και παρηγοριά για ζωή, τα παιδιά της.

Τα παιδιά… Το ελλιπές αντρικό-πατρικό πρότυπο από τη μία πλευρά, η σταδιακή  απαξίωση του άμεση ή έμμεση,  που συντελείται από την πλευρά της γυναίκας-μάνας από την άλλη, σε συνδυασμό με το ξεχωριστό δέσιμο που έχουν συνήθως τα αγόρια με την μάνα και τα κορίτσια με τον πατέρα, δημιουργεί ντόμινο επιρροών και χάος στις προσωπικότητες των παιδιών.

Έτσι έχουμε τα αγόρια να βιώνουν μια σύγχυση που προέρχεται της φυσικής κλίσης που έχουν να ακολουθήσουν τον πατέρα τους ως αντρικό πρότυπο.
Ένα αντρικό όμως πρότυπο το οποίο συγκρούεται και καθημερινά βάλλεται  από μία μάνα, η οποία με τον τρόπο της, το αποδομεί μέσα από την σχέση φροντίδας της με το παιδί, συνειδητά ή υποσυνείδητα.

Στα κορίτσια δε, η σύγκρουση που βιώνουν είναι πιο βαθιά.  Έχουν να εισπράττουν από τη μία, την ισχυρή ανεξίτηλη αγάπη του πατέρα και πρότυπο για μέλλον άντρα, και από την άλλη,λαμβάνουν τα καθημερινά μηνύματα μιας δυστυχισμένης μάνας, δυστυχισμένης λόγω της ανέντιμης συμπεριφορά του συζύγου-πατέρα. Αρνητικά μηνύματα εμποτισμένα με το δηλητήριο της αμφιβολίας για την αξιοπιστία όλων των αντρών (“μην εμπιστεύεσαι ποτέ κανέναν, όλοι οι άντρες είναι ίδιοι, να, κοίτα τον πατέρα σου, στην αρχή έτσι μου συμπεριφερόταν και με αγαπούσε όπως εσένα…”) .

Το αποτέλεσμα είναι τα παιδιά να καταλήγουν πιθανότατα με προβλήματα ταυτότητας, στο μεταίχμιο νεύρωσης και ψύχωσης με απύθμενη ανασφάλεια και μειονεξία, με χαοτικές σχέσεις με το άλλο φύλο. Τα κορίτσια ουσιαστικά είναι αναθρεμμένα με υποδαυλίζων μίσος για τους άντρες και εκδίκησης για λογαριασμό της μητέρα τους.

Συναισθηματικά ευνουχισμένα είναι δύσκολο να δημιουργήσουν και να διατηρήσουν μία υγιή σχέση. Αιτία υπονόμευσης όλων των σχέσεων τους και ανυπέρβλητο ψυχολογικό τροχοπέδη είναι η ανασφάλεια για την αξιοπιστία των αντρών. Σπεύδουν συνήθως να προδώσουν ερωτικά τους συντρόφους τους πριν  προδοθούν, να πληγώσουν πριν πληγωθούν, όπως πληγώθηκε και προδόθηκε η μητέρα τους. Και όταν βρεθεί τελικά ο άντρας που θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη ώστε δειλά να δημιουργήσουν οικογένεια, τότε, όταν μέσα στην συζυγική σχέση συμβεί,σε φυσιολογικά μεγέθη η αναπόφευκτη τριβή ταιριάσματος που συμβαίνει σε όλα τα ζευγάρια, θα επέλθει ανεξέλεγκτος  πανικός.

Πανικός, να μην έχουν την μοίρα και πάθουν τα ίδια όπως έπαθε και η μάνα τους.

Αυτοεκπληρούμενη προφητεία, διαζύγιο λοιπόν και η εκδίκηση θα ναι τυφλή και αδυσώπητη, από την απογοήτευση για την παρέκκλιση από των συμβουλών της μάνα τους, η οποία τελικά δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ματαιώθηκε. Δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν τα παιδιά τους και δεν θα τα λυπηθούν. Δεν θα υπολογίσουν ποσό κακό τα προξενούν, όταν τα χρησιμοποιούν ως αντικείμενο για να βλάψουν τον πρώην σύζυγό τους, πατέρα των παιδιών τους.

Μάλιστα δεν θα νιώσουν απολύτως καμία τύψη. Έχοντας μεγαλώσει με ένα απαξιωμένο αντρικό-πατρίκο πρότυπο δεν μπορούν να αναγνωρίσουν καμμιά αξία αυτού. Και επειδή δεν έχουν ζήσει και βιώσει την ευτυχία από τους δικούς τους γονείς και ούτε έχουν νιώσει μέσα από την σχέση τους μ΄αυτούς την πραγματική γονιακή αγάπη, δεν γνωρίζουν ουσιαστικά πως να αγαπήσουν και να διαμορφώσουν ένα ευτυχισμένο παιδί. Αυτό που είμαστε, ο εαυτός που έχουμε, είναι ο εαυτός που δίνουμε στα παιδιά μας όταν συνδεόμαστε μαζί τους. Το να είσαι συνδεδεμένος με έναν άνθρωπο, το παιδί σου, δεν σημαίνει αγάπη. Σημαίνει απλά ότι είσαι συνδεδεμένος.

Η αγάπη είναι βίωμα και στάση ζωής, μια σχέση του ατόμου με τον εσωτερικό του κόσμο, με τον κόσμο γύρω του. Τον τρόπο που αγαπάει ο καθένας, τον έχει βιώσει μέσα από τον εαυτό του, για τον εαυτό του. Οι μανάδες αυτές αγαπούν τα παιδιά τους, τα αγαπούνε όμως όπως είναι οι ίδιες. Αγαπάμε με την ψυχή μας, αν η ψυχή  είναι υγιής αγαπάμε με υγιής τρόπο. Αν η ψυχή είναι διαταραγμένη, αγαπούμε διαταραγμένα. Για αυτές τις μανάδες η κανιβαλιστική συμπεριφορά προς τα παιδιά τους με σκοπό την ισοπέδωση του πατέρα τους, όχι μόνο δεν επιφέρει επιβλαβής συνέπειες στα παιδιά τους, αλλά είναι  απαραίτητη για να τα απαλλάσσουν και να τα λυτρώσουν κιόλας από κάποιον άκρως επιζήμιο.

Άρα αυτές οι μανάδες είναι πεπεισμένες ότι αγαπάνε τα παιδιά τους και μάλιστα είναι πεπεισμένες ότι θυσιάζονται κιόλας για τα παιδιά τους. Και μ΄αυτήν την πεποίθηση οτι αυτές ίδιες, όπως και η μάνα τους, είναι που αγαπούν πραγματικά τα παιδιά, για να αποδείξουν οτι και είναι άξιες και ικανές μάνες θα τα περιφέρουνε σαν τρόπαιο παντού, ως τραγικές ηρωίδες που μεγαλώνουν «ολομόναχες» τα παιδιά τους.

 Και θα είναι κοινός σκοπός όλης της  οικογένειας η αποξένωση των παιδιών από τον πατέρα, ένας κοινός σκοπός που θα τους κάνει όλους πάλι μεταξύ τους να αισθάνονται γνώριμα και οικεία, μία πολύ «δεμένη» οικογένεια! Μιας ανώριμης οικογένειας της οποίας τα παιδιά της δεν απογαλακτίστηκαν ποτέ, επειδή μεγάλωσαν από ανώριμους συναισθηματικά γονείς, οι οποίοι ανέθρεψαν ανώριμα συναισθηματικά παιδιά. Η εμμονή τους να μην απομακρυνθεί κανείς βήμα μακριά απ’ την πατρικό περιβάλλον πηγάζει ακριβώς από αυτό, στο ότι δεν ανατράφηκε ποτέ κανείς να είναι ώριμος να αφήσει κανέναν.

Οι μανάδες-γιαγιάδες κατά βάθος είναι ικανοποιημένες από το διαζύγιο της κόρης τους. Επιβεβαιώθηκαν, εδραιώθηκαν, αλλά κυρίως θα έχουν την κόρη τους για πάντα προσκολλημένη κοντά τους, εκπληρώνοντας τον προορισμό τους: να νταντεύονται όλοι μεταξύ τους, συναισθηματικά. Ο πατέρας-παππούς, ανώριμος ενοχικός και παλαιός οφειλέτης, ο θύτης που έγινε θύμα, δεν μπορεί παρά να συμμετέχει και να δίνει την πλήρη στήριξη του σε όλα τα τεκταινόμενα. Συναισθηματικός ζητιάνος, πασχίζει να αξιώσει για τον εαυτό του μία καλύτερη θέση απο αυτή του πάντα παραμερισμένου, στο αιμομικτικό αυτό συναισθηματικό σύμπλεγμα.

Αν δεν αποφασίσει κάποιος να κόψει έναν κρίκο από αυτή την αλυσίδα, δυστυχισμένοι και ανώριμοι γονείς θα συνεχίσουν να κατασκευάζουν δυστυχισμένα και ανώριμα παιδιά. Και θα ζουν αυτοί καλά και οι μπαμπάδες με τα παιδιά χειρότερα…

Άντε μετά οι ψυχολόγοι να βρουν την αρχή του μίτου της Αριάδνης…